De nominale constituent is een onderbelicht domein van de syntaxis, zeker in de historische taalkunde. Dat is niet terecht, want over de syntactische bouw ervan is men het lang niet eens, en de veranderingen die zich in de loop van de geschiedenis hebben voorgedaan, zijn talrijk. In dit boek wordt geargumenteerd dat achter die diverse veranderingen een grote tendens schuilgaat: de Nederlandse nominale constituent is het resultaat van een eeuwenlang proces van stapsgewijze uitbreiding ter linkerzijde met een aantal duidelijk onderscheiden kavels (slots) in het voorveld. Deze visie laat toe een aantal ogenschijnlijk heel uiteenlopende taalveranderingen samenhangend te verklaren. Het onderzoek strekt zich uit over verschillende eeuwen taalgeschiedenis. De klemtoon ligt uiteraard op het Oud-, Middel- en Nieuwnederlands, maar waar mogelijk wordt nog verder teruggegaan, tot de gereconstrueerde fasen van het Proto-Germaans en het Proto-Indo-Europees. In de argumentatie worden data uit verschillende talen betrokken onder andere Hittitisch, Sanskriet, Grieks, Latijn, Gotisch, Oudengels, Oudhoogduits en er wordt gebruik gemaakt van allerhande technieken, van theoretisch onderzoek tot kwantitatief corpusonderzoek. Verder wordt er ook uitvoerig verwezen naar de bestaande internationale vakliteratuur.
