Wellicht bestaat er geen tekst met een grotere invloed op ons leven dan de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Ik vraag mij daarom af of de Universele Verklaring een visie op de geschiedenis bevat. Daarna bespreek ik de gevolgen die zij heeft voor de ethiek van de historici en leg ik uit hoe zij aankijkt tegen de door hen bestudeerde personen. Ik toon aan dat de Universele Verklaring de directe bron is voor vijf belangrijke rechten van historici: het recht op vrije meningsuiting en informatie, het recht te vergaderen en verenigingen op te richten, het auteursrecht, het recht op academische vrijheid en het recht op stilzwijgen. Zij is ook een indirecte bron voor drie plichten: de plichten om wetenschappelijke kennis over het verleden te leveren, die te verspreiden en erover te onderwijzen. De Universele Verklaring heeft daarnaast een visie op de door historici bestudeerde personen. Zij is namelijk van toepassing op de levenden maar niet op de doden en vooral geschikt als kompas om recent historisch onrecht te bestuderen en niet het historisch onrecht van lang geleden. Als de Universele Verklaring een 'Magna Carta van alle mensen overal is', dan zeker van alle historici.
