In het ooit zo nuchtere Nederland viert de infantilisering hoogtij, oordeelt menig waarnemer. Het maatschappelijk debat wordt beheerst door soundbites, oneliners en andere hapklare brokken. In parlementair Den Haag is mediageniekheid verheven tot hoogste deugd. Denkers en beschouwers hebben zich in de coulissen teruggetrokken, en wie de kunst van het dissen niet beheerst krijgt vroeg of laat de rekening gepresenteerd. De traditionele cultuurdragers lijken de weg kwijt en hun vertwijfeling werkt tot diep in de samenleving door. Een standbeeld voor Multatuli en Spinoza? Dan ook een voor Appie Baantjer en Nico Haak. Overspoelt de egaliserende, simplificerende amusementscultuur gaandeweg de hele maatschappij? Zijn we getuige van een culturele `dumbing down, zoals de Engelse socioloog Frank Furedi in zijn spraakmakende Waar zijn de intellectuelen? betoogde? Of is dat weer zon typisch voorbeeld van het ongefundeerde gesomber waarmee nieuwe maatschappelijke ontwikkelingen al eeuwenlang door de oudere generatie worden afgeserveerd? In Niet te moeilijk graag buigen vooraanstaande Nederlandse publicisten zich over die vragen. Lijdt Nederland aan acute verkleutering? Over de auteur(s): Met bijdragen van Hans Achterhuis, Henri Beunders, Désanne van Brederode, René Cuperus, Damiaan Denys, Robbert Dijkgraaf, Ger Groot, Jaap van Heerden, Sjoerd de Jong, Dick Pels, Jan Renkema, Maarten van Rossem, Xandra Schutte, Martin Sommer, Abram de Swaan, Max van Weezel en Anton Zijderveld
