Thuis mag ik niet meer zeuren

‘Ik was somber, maar thuis mag ik niet meer zeuren, dus ging ik naar buiten om een tijdje tegen de wind in te fietsen.’
Er is een hoop te zeggen voor thuisblijven. Je kunt tegenwoordig alles laten bezorgen, van roti speciaal tot kattengrit, bh’s in moeilijke maten en obscure oude meisjesboeken. De Chinezen laten zelfs westerse steden nabouwen. Die krijgen windmolens, trapgeveltjes en de Brug der Zuchten zonder dat roteind te hoeven vliegen. Lekker kijken naar al die uitheemse wereldwonderen, een kommetje rijst met kippenknietjes onder handbereik, en daarna fijn slapen in je eigen bed.

Naar buiten gaan heeft echter ook zijn bekoring. Naast vrijuit zeuren kun je dan bijvoorbeeld zelf je bloemen uitzoeken, of eens naar een snoeivormpark om een levenslange fascinatie voor keurig in vorm geknipt struweel uit te leven. Of veldonderzoek doen bij de Hema wanneer de worst in zijn geheel in de ban lijkt te zijn gedaan, en spieden naar horden terneergeslagen prille worstweigeraars.

In deze nieuwe bundel columns een keur aan binnen- en buiten observaties, niet eens allemaal somber getoonzet.