Wie vaart, beleeft

Het dekseltje past niet goed op de verfspuit en wipt er met grote regelmaat af. Enfin, met een stukje tape red ik het wel... Met een mondkapje voor en de spuit vol sneldrogende witte verf, ga ik vol goede moed in de - voor mij veel te kleine - machinekamer aan de slag. Haastig als ik altijd ben, zijn er geen voorzorgsmaatregelen getroffen betreffende de ventilatie. "Ach, het is zo gepiept," denk ik dan. Het gaat mooi vlot en alles wordt prachtig wit. De verf droogt snel, maar na een tijdje beginnen mijn ogenleden te plakken als ik even knipper. De verdunner doet zijn werk goed, maar heeft de weg via mijn longen naar de hersenen ook gevonden.

Na een kwartiertje ben ik zo stoned als een garnaal en heb weinig controle meer over mijn evenwicht. Als de bakboordkant klaar is, wil ik achter de motor langs stappen en ik verlies mijn evenwicht. Een flinke duikeling achterover is het gevolg met de volle verfspuit nog in de rechterhand. In een reflex tracht ik het ding rechtop te houden, maar dat gaat niet....