Een hellehond van pluche is het indringende, nu en dan licht absurdistische, persoonlijke verhaal waarmee theaterregisseur Godfried Beumers terugkijkt op de zware levertransplantatie die hij onderging. Godfried Beumers krijgt eind 2009 een telefoontje vanuit het UMC in Groningen. Er is een lever beschikbaar en het operatieteam staat klaar om diezelfde avond nog een transplantatie uit te voeren. Precies vijf weken ligt hij in het ziekenhuis, levend tussen euforie en hallucinaties. Een hellehond van pluche is het verhaal van zijn operatie; het ene moment wanhopig, het volgende nuchter of haast vrolijk. Met behulp van indrukwekkende en ontroerende beelden en een ritmische, bij vlagen bijna poëtische taal rijst het beeld op van een met regelmaat danig verwarde patiënt, van wie het nog maar zeer de vraag is of hij dit gevecht wel kan winnen.
