Lees hier het nieuwste interview van Karin Slaughter

Het is dit jaar een bijzonder jaar. Het boek Gewetenloos verschijnt en het boek Gespleten is verfilmd tot de serie Pieces of Her op Netflix. Hoe was dat voor jou?

Het grappige is dat het ene het andere in gang zette. Lezers vragen me altijd waar ik mijn ideeën vandaan haal en vaak heb ik daar geen antwoord op. Maar vorig jaar was ik op de filmset van de serie Pieces of Her en daar zag ik al die grote Hollywood-acteurs aan het werk met mijn verhaal. En toen realiseerde ik me opeens dat ik nog niet klaar was met deze personages. Ik wilde meer te weten komen over Andrea Oliver. Aan het begin van Gespleten is Andrea erg onzeker, maar aan het einde weet ze waar ze toe in staat is en hoe sterk ze is. Daarom wilde ik haar met die kracht in het verleden van haar familie laten duiken. In Gewetenloos gaat Andrea 40 jaar terug in de tijd om erachter te komen waar er met haar familie gebeurd is. En ik kan niet wachten op het moment dat iedereen het kan lezen.

Gewetenloos is een standalone boek en heeft niks te maken met personages als Will Trent of Sara Linton. Waarom kies je er soms voor om deze personages even met rust te laten en je op andere verhalen te storten?

Ik hou van Sara en Will, maar ik wil ze wel een goed verhaal geven. Ik schrijf niet omdat ik moet schrijven. Ik wil een verhaal schrijven waar ik achter sta en die ik zelf goed genoeg vind. Ik wil niet elke keer hetzelfde boek schrijven. Sommige mensen zullen het jammer vinden dat Will en Sara niet in dit boek voorkomen, maar uiteindelijk is dit juist beter voor de personages. Mijn boeken hebben altijd een meeslepend thrillerelement, dat maakt ze ook zo populair. Maar ik vind het belangrijk dat ze ook een meeslepend emotioneel element hebben. Met de standalone boeken kan ik dieper in gaan op de psychologie van de personages.

Hebben de afgelopen 2 jaar je leven veranderd?

Voor mij persoonlijk niet. Ik ben al 30 jaar samen met mijn partner, dus we zijn inmiddels wel aan elkaar gewend. Maar ik ben een introvert en ben graag thuis. Dus als je me voorheen had gezegd dat ik een jaar thuis moest blijven, dan had ik dit met twee handen aangepakt. Maar de twee jaar hebben me laten zien dat ik wel mensen om me heen nodig heb. Ik mis het om met mijn lezers te praten. Ik mis boekhandelaren en bewonder hoe ze zich door deze moeilijke tijd hebben heengeslagen. En het is spijtig om te zien dat ze het niet allemaal hebben gehaald.

Kijk je ernaar uit om weer naar Nederland te komen?

Normaal gesproken bezoek ik Nederland elk jaar, maar ik ben nu al twee jaar niet geweest. En dat mis ik wel heel erg. Het is een bijzondere tijd geweest en we hebben ons er doorheen geslagen. Ik kan niet wachten om dit jaar weer langs alle boekhandels in Nederland en België te gaan. We hebben de afgelopen twee jaar wel veel Zoom-events gedaan, maar dat is toch anders. Ik wil de mensen weer zien en spreken. Ik wil mijn collega’s bij HarperCollins weer zien en met ze op pad.

Een van de hoofdthema’s in jouw boeken is geweld tegen vrouwen. Waarom vind je het zo belangrijk om dit altijd terug te laten komen in boeken?

Ik heb ook wel verhalen geschreven met geweld tegen mannen, maar daar leek niemand wat om te geven. Dat is weer een apart fenomeen op zich. Maar elke schrijver heeft een roeping. Ik wil zo realistisch mogelijk schrijven. En dan vooral een zo realistisch mogelijk beeld weergeven van geweld tegen vrouwen. Want vaak wordt hier luchtig over gedaan. Ik vind het belangrijk dat mensen lezen hoe dit geweld er echt uitziet. Het is niet iets bijzonders of unieks, het gebeurt elke minuut van elke dag. In de Verenigde Staten geeft een kwart van de vrouwen aan elk jaar te maken te krijgen met een vorm van seksueel wangedrag. En vaak praten we daar niet over, zeggen we dat het wel meevalt of geven we de vrouwen de schuld. En aan de ene kant heeft de MeToo-beweging hier verandering in gebracht, maar aan de andere kant roepen mannen nu nog harder hoe moeilijk zij het wel niet hebben. Maar naar de vrouwen wordt niet gekeken. Waarom maken we ons druk om de 1% van mannen die vals worden beschuldigd, maar niet om de 99% van de vrouwen die worden misbruikt? En daar wil ik over schrijven. Mijn oma werd vroeger mishandeld door mijn opa. Elke zondag zagen we haar in de kerk en dan had ze weer een blauw oog of een gebroken arm. We maakten toen grapjes over hoe onhandig ze was, maar toen ik ouder werd besefte ik me dat niemand zo onhandig kon zijn. Het feit dat er niet gepraat werd over de echte oorzaak maakte het voor haar alleen maar moeilijker. En dat hielp mijn opa juist weer. Het werd gezien als een privézaak, het was hun huwelijk dus het waren hun eigen zaken. Daar bemoeide je niet mee. En het is makkelijk om te zeggen dat een vrouw in zo’n situatie bij haar man weg moet gaan, maar er wordt niet nagedacht of dit wel realistisch is. Heeft ze bijvoorbeeld wel geld, wat gebeurt er met haar kinderen, etc.

In sommige staten in Amerika hebben verkrachters zeggenschap over hun kind. Als je als vrouw verkracht wordt mag de verkrachter je verbieden om abortus te plegen en zelfs voogdij aanvechten. Hoe kan die vrouw dan ooit herstellen van die vreselijke gebeurtenis? Als ze de rest van haar leven geconfronteerd wordt met haar verkrachter en zijn kind? Dit begrijp ik gewoon niet. We zijn alleen maar bezig met het welzijn van de mannen en nooit met de vrouwen.

En daarom wil ik hier over schrijven. Ik wil mijn lezers laten zien hoe echt dit geweld is. Dat het altijd gebeurd.

Onlangs vierde je jouw 20ste jubileum. Zie je dit als een nieuw begin voor Karin Slaughter?

Dat denk ik wel. Ik heb mezelf laten zien dat ik het nog steeds kan, daar ben ik erg blij mee. Ik kan nooit eerlijk zeggen of ik zelf beter wordt, want elk nieuw boek is mijn favoriet. Maar ik hoop dat de lezers het hiermee eens zijn en dat Gewetenloos hun nieuwe favoriet wordt.