Annie

oud
Ze richt zich op
blauw overwaasde ogen
kijken me aan.
Ogen die niet veel meer zien
maar naar ik vrees
gedachten kunnen lezen.
Mijn gedachten waarover ik me schaam.

Samen zijn we oud
maar houden geen gelijke tred.
Haar krachteloos stijve poten
presteren niet meer
dan een blokje rond.
Ik ga haar voor
wachtend op winderige hoeken.

Als gast is ze nergens
meer welkom
sinds ze haar darmen weerloos ontlast.
Dan komen de gedachten
Die ze niet mag lezen.

Ik streel haar kop
Zuchtend legt ze zich
weer aan mijn voeten.

Annie van Kooten-Snaauw
1910-1999

Net als in 'Koot graaft zich autobio' is Van kooten erin geslaagd om met een handvol woorden een zaak van leven en dood even humoristisch als gevoelig te behandelen.