De periode tussen de Eerste en de Tweede Wereldoorlog heeft in de Lage Landen tot nog toe weinig aandacht gekregen. Het leek een niemandsperiode, een verminkt tijdsgewricht, dat letterlijk en figuurlijk weggedrukt werd door de oorlogen. Ten onrechte, zo blijkt uit De levenskracht der bevolking. Het interbellum was een dynamisch sociaal laboratorium en kende intense maatschappelijke spanningen. De moderniteit was op kruissnelheid gekomen en riep tegengestelde reacties op, gaande van radicale omarming tot reactionaire verwerping. Politieke democratisering botste op antidemocratische reacties en nieuwerwetse tendensen in het huwelijks- en gezinsleven lokten antimoderne kritiek uit. In de westerse wereld woedde een debat over de bevolkingskwestie'. Een aantal demografische evoluties werd in brede kringen gelezen als een teken dat het met de westerse cultuur de verkeerde kant uitging en dat een aantal waarden en normen dreigde verloren te gaan. In dit boek nemen Nederlandse en Vlaamse historici, sociologen, economen en demografen een reeks thema's onder de loep rond volk', huwelijk en gezin, leven en dood tijdens het interbellum. Ze doen dit vanuit actuele invalshoeken en met verrassende bronnen en originele methoden. De belangrijkste thema's uit die tijd staan ook vandaag (opnieuw) op de maatschappelijke agenda: lage vruchtbaarheid, vergrijzing en internationale migratie.
