Zo man zo zoon

Door zijn poëzie weeft Verzijl een verhaal van liefde, verlangen en de onvermijdelijke confrontatie met de dood. Zijn taal is een breekbare dans tussen licht en duisternis, tussen hoop en verlies, en nodigt uit om te dwalen door de schaduwen van de menselijke ziel. In deze verstilde momenten van reflectie, vinden zijn woorden een harmonie tussen het aardse en het transcendente, waar de eindigheid van het bestaan een dieper verlangen naar betekenis en verbondenheid aanwakkert.